കഥകളിയിലെ യുക്തിബോധം

കളിയരങ്ങ് ഭിന്നരുചികളുള്ള ആസ്വാദകരുടെ മേളനസ്ഥലമാണ്,മറ്റേതൊരു കലയേയും പോലെ.അതിനാൽ പൊതുവായ ഔചിത്യധാരണകൾ എല്ലാവരും പുലർത്തണമെന്ന വാശിപിടിക്കുന്നത് ബാലിശമാണുതാനും.ബഹുസ്വരതയാർന്ന ആവിഷ്കാരശൈലികളും ആസ്വാദനബോധങ്ങളുമാണ് കഥകളിയുടെ എന്നത്തേയും സത്വവും.പക്ഷേ,കഥകളിക്ക് അതിന്റേതായ ചില രംഗക്രമങ്ങളും,ഭാവനാരീതികളുമുണ്ട്,അവയെ തിരിച്ചറിയാതെ ധാരണകളിലെത്തുന്നത് അബദ്ധമാകും.പണ്ടത്തെ കഥകളിക്കാരിൽ രൂക്ഷമായിരുന്നതെന്ന് കേട്ടറിവുള്ളതും,പുതിയ പല കലാകാരന്മാരിലും ആസ്വാദകരിലും മുളപൊട്ടിയിരിക്കുന്നതുമായ കേവലയുക്തികൾ,കഥകളിയുടെ മാർഗ്ഗമല്ല.
പുതിയ ആസ്വാദകനിര കഥകളിയിൽ വളർന്നു വരുന്നുണ്ട്,നിശ്ചയം.കഥകളികാണാനെത്തുന്ന ചെറുപ്പക്കാരുടെ എണ്ണത്തിലെ വളർച്ച ശുഭോദർക്കമാണ്.കഥകളിയുടെ സാങ്കേതികവശങ്ങളെപ്പോലും ഇഴപേർത്തു പരിശോധിക്കുന്ന കുറച്ചു യുവാക്കളെയെങ്കിലും ഇന്നു കളിയരങ്ങിനു മുന്നിൽ കാണാം.നൂറ്റാണ്ടുകളിലൂടെ കഥകളി വളർത്തിയ മൂല്യബോധം,രാഷ്ട്രീയം,ലാവണ്യവിചാരം,ഔചിത്യനിയമങ്ങൾ-എല്ലാം തിരുത്തപ്പെട്ടുതുടങ്ങുന്നു.ഒരു വശത്ത് വിപണിവിഴുങ്ങുമ്പോൾ മറുവശത്ത് നടക്കുന്ന ഈ ചെറുതെങ്കിലും സാർത്ഥകമായ പ്രതിരോധം എനിക്കാഹ്ലാദമാണുണ്ടാക്കുന്നത്.പക്ഷേ,സാമാന്യയുക്തി കൊണ്ട് കഥകളിയിലെ രംഗകൽ‌പ്പനകളെ അളക്കുന്ന,പഴയ ചില കഥകളിക്കാരുടെ സ്വഭാവം ഇവരെ ബാധിക്കുന്നതിൽ ഞാൻ ആശങ്കാകുലനാണ്.അടുത്തിടെയുണ്ടായ ഒരു സംഭവം ഞാൻ പങ്കുവെക്കട്ടെ:
നളചരിതം ഒന്നാം ദിവസത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഒരു ചർച്ചയിൽ,ഒരു യുവ കഥകളിയാസ്വാദകൻ അഭിപ്രായപ്പെടുകയാണ്;“ “അറിക ഹംസമേ” എന്ന പദം സത്യത്തിൽ ഒറ്റക്കൈ കൊണ്ടാണ് മുദ്ര കാണിക്കേണ്ടത്.ഹംസത്തെ നളൻ പിടിച്ചിരിക്കയാണല്ലോ.രണ്ടുകൈകളും മുദ്ര കാണിക്കാനായി എടുത്താൽ പിന്നെ ഹംസം പറന്നു പോവില്ലേ?” എത്ര ബാലിശമായ ചോദ്യമാണിതെന്ന് കരുതിയിരിക്കുമ്പോഴാണൽഭുതം,ഇതൊരു പുതിയ വാദമാണെന്ന നിലയിൽ വേദിയിലെ പ്രമുഖ കഥകളിക്കാർ പ്രതികരിക്കുന്നു!
കഥകളിയരങ്ങിനെ യഥാതഥബോധവുമായി വ്യാഖ്യാനിക്കുന്ന സ്വഭാവം പുതിയകാര്യമൊന്നുമല്ല.നളചരിതം ഒന്നാം ദിവസത്തിൽ നളൻ ഇരുന്നിരുന്ന സിഹാസനം നാരദനു നൽകുന്നതിലെ ‘അനൌചിത്യം’ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചത് ഹൈദരാലിമാഷായിരുന്നല്ലോ!അടിസ്ഥാനപരമായി അതൊരു സ്റ്റൂളാണെന്നും,കഥകളിയുടെ സാധാരണരംഗക്രമമാണ് അരങ്ങിലെ ബഹുമാന്യർക്ക് മാന്യസ്ഥാനമായ വലതുവശം നൽകൽ എന്നും മാഷിന് അറിയാഞ്ഞിട്ടല്ല,മനസ്സിലെ റിയലിസ്റ്റിക് ധാരണകളുടെ അധിനിവേശമായിരുന്നു വാസ്തവത്തിൽ പ്രശ്നം.
ഉന്നതോഷ്മാവിലുള്ള ഒരു ഭാവനാശാലിയാണ് നല്ല കഥകളിയാസ്വാദകനാവുന്നത്.പരിമിതമായ രംഗോപകരണങ്ങൾ കൊണ്ട് കഥകളി സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഭാവനാലോകങ്ങളിലേക്ക് പറക്കാനുള്ള കണ്ണുള്ളവർ.വെറും ‘തിരശ്ശീല’എന്ന ഒറ്റ രംഗോപകരണത്തെ നോക്കൂ,ഓരോ രംഗങ്ങളുടെയും ആരംഭത്തിലും അന്ത്യത്തിലും പിടിക്കുന്ന ഒരു ‘കർട്ടൻ’മാത്രമല്ല കഥകളിയിലെ തിരശ്ശീല.അത് ബാലിസുഗ്രീവന്മാർക്ക് അപ്പുറവുമിപ്പുറവും നിന്ന് യുദ്ധം ചെയ്യാനുള്ള പർവ്വതമാകും,കീചകനെ കാത്ത് നൃത്തശാലയിൽ കിടക്കുന്ന വലലനുള്ള പുതപ്പാകും,“ക്രൂരയാകുന്ന നക്രതുണ്ഡി”ക്ക് പ്രവേശപദത്തിന് ഒളിഞ്ഞു നോക്കാനുള്ള ഉപാ‍ധിയാകും,ക്രുദ്ധനായ ശിവന് തന്റെ ജടയടിച്ച് ഭൂതങ്ങളെ സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള കൈലാസഗിരിശൃംഗമാകും….അങ്ങനെ പലതുമാകും.ഇതെല്ലാം സന്ദർഭാനുസാരിയായി കഥകളി കണ്ടുപരിചയമുള്ളവർ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു.അവർക്കതിൽ ഒരൌചിത്യഭംഗവും തോന്നില്ല.കഥകളിയിലെ ഗദ,അതൊരു ഗദയാണോ?ആറിഞ്ചു നീളം കഷ്ടിച്ചുവരുന്ന ആ ഉപകരണത്തെ രൌദ്രഭീമനെടുക്കുമ്പോൾ,കഥകളിപ്രേമിക്ക് ഒരസ്വസ്ഥതയുമില്ല. അതിനു പകരം,ശരിയായ ഗദ വേണമെന്നു പറഞ്ഞാൽ,അതു പിന്നെ കഥകളിയാവില്ല.
കഥകളി നൂറ്റാണ്ടുകളിലൂടെ സമാർജ്ജിച്ച പല അരങ്ങുവഴക്കങ്ങളുമുണ്ട്.അവയെ നമുക്കു പൊളിച്ചുപണിയാം,പക്ഷേ നാമാദ്യം അവയെന്താണെന്ന് ശരിക്കും അറിയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.റിയലിസത്തിന്റെ പതിവുകലാശീലങ്ങൾ കൊണ്ട് കഥകളിയെ അളക്കാൻ ചെല്ലുന്നത് അപായകരമാ‍കും.
(തുടരും)